menu >
Anne's
toekomst inzicht.
Na 730 dagen, 10 uren, 98 minuten en
24 seconden kan ik nu zeggen.. ik heb mijn leven weer in eigen hand, ik vind het leven weer leuk en dat voelt fantastisch!! Ik kan weer écht intens genieten van muziek, uitgaan, mijn vrienden en vriendinnen en.. voor mij het allerbelangrijkste.. ik kan weer buik-pijnlachen!!! Ik kan weer lachen tot mijn buik er pijn van doet! Ik wil het leven weer vieren
en vind mezelf weer leuk!
Wankelmoed
Een tijd geleden las ik in een tijdschrift
een artikel over “wankelmoed”.
De moed om te wankelen. De moed om toe
te geven dat je niet lekker in je vel zit of iets moeilijk vindt of om simpelweg toe te geven
dat je de weg even kwijt bent en jezelf verloren hebt. De moed om toe te geven dat je hulp nodig hebt, je het niet meer alleen kan dragen of meer tijd en ruimte nodig hebt. De moed om eerlijk te zijn over het feit dat je ook maar gewoon een mens bent en niet perfect bent. Vooral dat laatste.. Het niet perfect zijn, dat kon er bij mij niet in! Wat leggen we de lat hoog voor onszelf. Alles moet perfect zijn en super gaan, vooral voor de buitenwereld.
Voorheen, als ik op een verjaardag, of feestje kwam en iemand vroeg me, “Hoe gaat het met je?”, dan was “Goed!!!” altijd mijn standaard antwoord. “Goed”, een kort en bondig antwoord. Het riep geen vragen op. Ik hoefde me niet bloot te stellen. Ik hoefde niet toe te geven dat niet alles altijd even perfect is of perfect gaat. Ik hoefde niet te wankelen in het bijzijn van anderen. Ik hoefde me niet kwetsbaar op te stellen.
Uiteindelijk moet ik nu dan toch toegeven dat
ik de afgelopen 2 jaren heel wat heb ‘ge-wankelmoed’. Eerst gestreden en gevochten om niet op te hoeven geven, maar uiteindelijk dan toch te moeten toegeven aan vrienden, familie en collega’s dat het eigenlijk helemaal niet goed met me ging. Ik heb de moed gehad om mij niet steeds sterker voor te doen dan ik was. Ik heb de moed gehad om te wankelen. Ik heb
‘ge-wankelmoed’.
De paniek nam mijn leven over
In 2012 kwam ik thuis te zitten met een burnout en dat uitte zich uiteindelijk in een paniek-stoornis. Iedere dag paniekaanvallen.
Eenverschrikkelijk akelig, onbestemd gevoel van angst en het verlies van totale controle over je eigen lichaam en gedachtes (geest). De paniek
nam mijn leven over. De paniek leidde letterlijk mijn leven en ik stond aan de zijlijn toe te kijken...
In April 2012 kwam ik bij het UWV terecht. Verschrikkelijk vond ik dat! Via het UWV werd ik aan Wendy gekoppeld. Zij werd mijn loopbaancoach. Ik kan me het eerste gesprek met Wendy nog goed herinneren. Een heel prettig, informeel gesprek. Wendy was duidelijk een mensenmens. Iemand die zich goed kan verplaatsen in een ander en empathie toont. Iemand die qua persoon ook bij mij paste.
Zwart-wit kleurplaat versus buiten de lijntjes kleuren
Inmiddels wist ik zelf al dat ik een carrièreswitch wilde maken. Het beroep verpleegkundige was niet wat me gelukkig maakte, het paste niet bij me. Maar wat dan wel? Mezelf deze vraag stellend, kwam ik erachter dat ik een keuze had en dat het tijd werd dat ik mijn eigen keuzes ging maken. Ik was notabene baas over mijn eigen leven! Ik had een keuze, ik had opties en ik was vastberaden om knopen door te hakken! Ik
was klaar om mijn leven weer wat kleur te gaan geven. Ik besefte dat mijn leven eruit zag als een zwart-wit kleurplaat. Saai en totaal niet vrolijk, en zo totaal niet mezelf. Zó lang gezocht naar perfectie, om uiteindelijk in te moeten zien dat mijn leven juist helemaal niet perfect was en dat ik mijn leven helemaal niet zo leuk vond. Kleur was hetgeen wat ik nodig had en waar ik zo naar verlangde. Dus besloot ik mijn zwart-wit kleurplaat te gaan inkleuren en ik was van plan om zelfs buiten de lijntjes te kleuren!
Mede dankzij Wendy heb ik ingezien dat iedereen af en toe wel eens wat hulp kan gebruiken en dat imperfectie juist heel interessant en boeiend kan zijn. Ze heeft veel voor me gedaan en ik kan niet in woorden uitdrukken hoezeer ik haar dankbaar ben. Mede dankzij haar heb ik mezelf weer terug gevonden en duidelijk voor ogen wat ik wil!
Ik ben nu een betere versie van mezelf. Anne 2.0!!
Anne's motto:
Als je loslaat heb je twee handen om de toekomst te grijpen!
Anne versie 2.0
Nog steeds vragen veel mensen me, hoe kom je nou aan zoiets? Ik heb tijdens mijn opleidingen (MBO-V en HBO-V) als verpleegkundige veel gezien en meegemaakt. Ik was zo teleurgesteld. Teleurgesteld in het leven, in de mens, in vriendschappen en tot overmaat van ramp ook teleurgesteld in mezelf. Gevochten, gestreden en verloren. Zo zag ik dat toen, zo voelde ik dat toen! Ik heb me de afgelopen jaren heel wat geschaamd, mijn kopje vaak gebogen en mijn ogen vaak neergeslagen als ik bekende mensen zag. Maar ik kan nu zeggen dat dat achteraf nergens voor nodig is geweest. Van mij mag iedereen het weten.. Ja, ik zat psychisch niet lekker in mijn vel, ik ben niet perfect en dat is oké!
Loopbaanadvies Venlo
077 851 82 40 / 06 188 488 00
info@loopbaanadviesvenlo.nl / loopbaanadviesvenlo.nl
Roermondsestraat 25 / 5912 AH Venlo